საუბარი,რომელიც არასდოს არავის აინტერესებდა.ტექსტები,რომელიც გულში არვის არ სწვდებოდა.მეგობრობა რომელიც არავის არ შჭირდებოდა.მარტოობასაც კი აღარ შჭირდებოდა.საკუთარ თავში კი მუდამ პასუხებს ეძებდა .ცრემლ მორეული დასაუსტებული და საკუთარ თავთან ბრძოლაშჳ გაწამებული.მთელი სიცოცხლე ასე გაეტარებინა,მაგრამ ვერაფერს ვერ შველოდა.კითხვები კი ისევ ისე ირეოდა გონებაში.ხან მარჯვნიდან ხან მარცხნიდან ხან უკნიდანდ ა ხან წინიდან.საკუთარ ნაჭუჭჳშ ჩაკეტილი იდიოტი ერქვა.უნამუსო სიმართლის მთქმელი ერქვა.მოსიყვარულე სწერვა იყო.სითბოთჳ სავსე კახპა იყო,მაგრამ არასდროს არავის დასჭირვებია.სულიერად დაფლეთილ ქალღალდს წააგავდა.გრძნობების ზღვაშჳ ირინდებოდა.გულამოსკვნილი ყოველ ღამეს ჩვილივით ტიროდა.არაის ეხვეწებოდა ყველას თავიდან იშორებდა და ისევ და ისევ ცარიალი რჩებოდა.საკუთარი თავი ეზიზღებოდა,სძჲლდა მსიის ყოველი ნაწილი.მუდმივი დეპრესიით გარშემორტყმულიყო.;ექსების წერაშჳ ნაკადულად იღვრებოდა.აგრესიისგან სიყალბემდე მიდიოდა,მაგრამ არ ჩერდებოდა.მუდამ სხვებს ადანაშაულებდა ადანაშაულებდა და ადანაშაულებდა.მერე საკუთარ თავს აკრიტიკება აცამტვერებდა.მისი მე კი ამ ტკივილს ვერ უძლებდა კვდებოდა სტკიოდა და პროტესტს წლების განმავლობაშჳ არ გამოთქვამდა.ანრ ატომ უნდა გამოეთქვა.აზრი ქონდა ,როი მიეჯაჭვა იმ წყეულ ცხოვრებას ,რომლიდანაც ვერ გამოსულიყო.გაქცევა უნდდაოდა და წასსასვლელი არავის გულში არ ქონდა.ბოლოს კი ყველაზე კარგი გადაწყვეტილება მიიღო დაასრულა სამუდამოდ ყველაფერი.გაყინულ სახეზე ტკივილის მიმიკები ირეკლებოდა.გულში კი რომელიც აღარ ცოცხლობდა.მხოლოდ სიხარულს განიცდიდა,მან ეს შეძლო დატოვა აqაურობა და სამუდამოდ წავიდა,მაგრამ სად ? იქ საიდანაც აღარ ბრუნდებიან.....
